|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
  North Sea Jazz impressies: Andrew Hill Big Band vrijdag 8 juli 2005, Nederlands Congres Centrum, Den Haag De vermaarde pianist/componist Andrew Hill opent in de Mondriaanzaal de laatste editie van het North Sea Jazz Festival in Den Haag met een bepaald niet alledaagse big band. Het eerste nummer knalt er meteen lekker in. Bassist John Hebert en drummer Nasheet Waits staan garant voor een niet-aflatende drive, waar de verschillende blazerssecties hectisch, eclectisch en energiek overheen denderen. Tenorsaxofonist Denys Baptiste soleert, terwijl achter hem de trombones en rieten afwisselend licks toewerpen. De trompetsectie fungeert als stoorzender met hoge shrieks. Het thema wordt inmiddels door steeds meer instrumenten overgenomen, terwijl er tegelijkertijd ook tegenstemmen opkomen. Alsof er continu een stokje wordt gestoken in een draaiend fietswiel... Fascinerend. De fans van Hills idiosyncratische pianospel komen deze avond helaas minder aan hun trekken; op enkele solistische contemplaties na beperkt Hill zich tot het dirigeren. Dat gebeurt op een zeer excentrieke, 'inlevende' wijze: hij volgt de secties nauwlettend en indiceert wanneer iemand aan de beurt is voor een solo of dissonerend tegenspel. Alleen doet hij dat soms met subtiele, nauwelijks waarneembare handbewegingen of gelaats-uitdrukkingen. Gelukkig blijven zijn bandleden de partituren goed lezen. Wanneer Hill een stuk simpelweg te vroeg afslaat in zijn enthousiasme, voorkomt een snelle ingreep van een alerte trompettist dat het einde de mist ingaat. Zeer vrije bigbandmuziek, vol verrassende een-tweetjes, ad-hoc-combinaties en mooie, 'toevallige' samenklanken. Opvallend is dat er vaak dubbele solo's zijn; twee tegelijkertijd improviserende muzikanten. Zo horen we duetten van trombone met drums en Greg Tardy maakt daarbij veel indruk op klarinet en tenorsax; zo levert hij gedurende de toegift non-stop een ontketende, adembenemende solo. Ook baritonsaxofonist Tony Kofi, een markante verschijning die het hele concert onbeweeglijk stoïcijns als een sfinx op zijn stoeltje zit, imponeert met zijn diep doordringende sound. Al met al een inspirerende combinatie van big band en freejazz, die haar geheimen welis-waar niet gemakkelijk prijsgeeft, maar de luisteraars tot het einde toe aan hun stoel gekluisterd weet te houden. Klik hier voor een fotoverslag van dit concert. Deze recensie is de eerste in een reeks concertverslagen van het North Sea Jazz 2005. (Anoniem, 28.7.05) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
