Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


Jeroen Pek (foto: Cees van de Ven)

Jeroen Pek Quartet fascineert en intrigeert
vrijdag 10 juni 2005, Kraaij & Balder, Eindhoven

Met drummer Onno Witte als meeslepende motor, bassist Wiro Mahieu als lenige alles-kunner en pianist Rob van den Broeck als stimulerende grounding force maakte fluitspeler Jeroen Pek, als gepassioneerde verteller, een ware happening van het laatste Jazz at the Crow-concert van het seizoen 2004-2005.

Een mooi verhaal was bijvoorbeeld het stevig swingende 'Casey's Cove', dat Pek schreef naar aanleiding van de gelijknamige pub in Ierland, waar hij voor de eerste keer in zijn leven dronken werd. In up-tempo hamerde Van den Broeck met zijn blokakkoorden het bier hier als het ware naar binnen. Tijdens Peks wizard-like solo, die zijn kennelijke staat destijds treffend weerspiegelde, viel de perfect empathische ondersteuning van de ritme-sectie op. Een soort mini-concert opende het dromerige 'Musings Of The Uplands', dat de luisteraar meenam in een delicaat getekend landschap, waarin Pek het melancholieke thema warm en gloedvol uiteenzette. Witte's drums introduceerden 'Cloud Googleland', over iemand die in een soort droomwereld leeft. Deze suite bracht vier melodietjes bijeen, en evenzovele sferen en ritmische variatie.

Opvallend was de variatie in composities. Van den Broeck leverde een intrigerende bijdrage met het enigmatische 'Interaction', een kleurrijk stuk, gefundeerd op een pakkende, stuwende baslijn. Peks statige ballad 'Procession' werd grappig genoeg juist geopend met een virtuoos snelle solo van Mahieu, die in een rockband niet zou misstaan. 'More Harries' was dan weer een lekker dansnummertje met een heavy funkend poppy thema. De Indiase sfeer van Coltrane's 'Naima' blijft niet te versmaden, zeker niet wanneer je er zoals Pek cum suis een mooie eigen interpretatie aan weet te geven.

Ondanks het bekende probleem van het gebrek aan speelmogelijkheden wist het kwartet te overtuigen als een coherente, compacte unit, waarin niemand er bovenuit probeert te steken; de bandleden gaven elkaar volop ruimte om hun muzikale gedachtengoed te exposeren. Aan de muzikale ontwikkeling van Onno Witte lijkt maar geen einde te komen; ook deze avond trok hij met zijn cymbalen en toms weer drumsculpturen op, met veel aandacht voor klankkleur en ritmische variatie. Met Wiro Mahieu, wiens basspel altijd een funky-groovy gloed over zich heeft, vormt hij een dynamisch dreamteam. Rob van den Broeck is een fascinerende pianist: toegewijd, gepassioneerd en energiek. En Jeroen Pek toonde maar weer eens aan dat een fluit helemaal niet saai hoeft te zijn; op zijn C- en altfluiten was hij afwisselend bezwerend, krachtig, warm en breezy.

Klik hier voor een fotopagina van dit concert.

(Anoniem, 24.7.05) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.