Gábor Bolla: een jong, fantastisch talent met een ongelimiteerde techniek
vrijdag 10 juni, Bimhuis, Amsterdam

'Een wervelwind op kicksen raasde vrijdag door Kerkrade en nadat de orkaan Quincy Owusu Abeyie was gaan liggen, bleef de verpletterde indruk achter', aldus de eerste alinea in Willem Vissers Volkskrant-artikel over het Jong Oranje-voetbalfenomeen Quincy. En nu het Bimhuis op zondagavond jl.; 'Een wervelwind op de tenorsax raasde zondag-avond in het Bimhuis en nadat de orkaan Gábor Bolla was gaan liggen, bleef de verplet-terende indruk achter'.

Het gaat hier over het zestienjarige Hongaarse saxofoontalent Gábor Bolla, die met zijn kwartet een eenmalig concert in Nederland gaf. In maart van dit jaar was hij reeds in Nederland om op uitnodiging van Hans Dulfer enkele kleine concerten te doen. Dat zegt toch wel iets, want Dulfer heeft een goed oor voor tenorsax-talenten. Ik kan me niet herinneren dat ik in mijn reeds langdurige leven een zo'n jong talent zo fantastisch en met een ongelimiteerde techniek heb horen spelen. Met een mengeling van invloeden van Coltrane, Griffin, Mobley en Shorter, en een mooie volle, ronde toon werd de tenoren-geschiedenis vanaf de bebop tot en met de pré-avantgarde met veel verve uitmuntend uitgevoerd.

Het was een genot deze jonge, kleine, bescheiden jazzvogel bezig te zien en te horen. Ook zijn podiumpresentatie was van een ter zake doende professionaliteit; duidelijke en korte aankondigingen in het Engels met een charmant Hongaars accent. Het repertoire bestond uit moderne standards (o.a. 'Passion Dance' van McCoy Tyner, 'Impressions' van Coltrane en de ballad 'My One And Only Love') en enkele eigen composities.

Het kwartet, verder bestaande uit pianist Robert Szakcsi Lakatos, bassist Zoltan Olah en drummer Andras Mohay, opende de eerste set met een stevig ingezette 'Passion Dance', waarbij Bolla al direct zijn visitekaartje afgaf. Een langdurige solo met razendsnelle licks in het lage alswel flageoletto register. Pianist Lakatos, ook voorzien van een gedegen technische bagage, begeleidde en soleerde bekwaam. In zijn soli ontbraken enigszins temperament en emotie. Zijn muzikale lijnen en loopjes werden weliswaar feilloos gespeeld, maar vooral door het minimaal gebruik maken van de linkerhand, akkoorden, kwam zijn speelwijze nogal mat over. Bassist Olah en vooral drummer Mahay betoonden zich uitmuntende begeleiders, die zich vooral muzikaal richtten op de solo-escapades van Lakatos en Bolla.

Hans Dulfer werd in het voorlaatste nummer uitgenodigd om samen met Bolla de strijd aan te gaan in een medium blues. Het was zeer sympathiek van de 'oude' Hollandse honker zich bescheiden op te stellen naast Bolla en hem alle ruimte te gunnen. Het was verrassend Dulfer weer eens te horen spelen in een orthodoxe jazzsetting. Voor Bolla gingen in het laatste nummer alle remmen los in Coltrane's klassieker 'Impressions'. Hij ging als een raket; letterlijk alle stoppen sloegen door. In een donker Bimhuis, slechts verlicht door een zaklantaarn door één van de technici op Bolla gericht, werd het concert op grandioze wijze afgesloten.

Bolla is weliswaar geen vernieuwer, geen impro-jazzer, maar wel een groot talent dat nieuwe impulsen kan geven aan de hedendaagse hardboptraditie.

(Jacques Los, 17.6.05) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.