Diversiteit op slotavond dOeK Festival
zaterdag 18 juni 2005, Bimhuis, Amsterdam
'Jazz It' was de titel van het laatste stuk dat ik nog meekreeg van het optreden door de formatie RIX' van trompettist Eric Boeren. Onvoldoende om er inhoudelijk iets over te kunnen zeggen, maar gelet op de reputatie van Boeren zal het zeker een interessante luistervaring hebben opgeleverd.
Wilbert de Joode en de Japanse danseres Masako Nogushi, die het avondprogramma openden, boden een wervelend kijk- en luisterspel. Tussen Nogushi en De Joode mankeerde het niet aan chemie en interactie en dat resulteerde in improvisatie en choreografie sur place, met sierlijke lichaamstaal in harmonie met gedreven basspel.
Een groter contrast was haast niet mogelijk toen na dit gracieuze optreden 'Big' Sean Bergin het toneel betrad voor een solo-optreden. Van hem verwacht je ook geen fijnbesnaard en gepolijst saxofoonspel. Toch wist hij met zijn conversaties op alt- en tenorsax en de klanken en effecten die hij ontlokte aan zijn low penny whistle de aandacht en waardering van het publiek ruimschoots te ontvangen. Zijn gimmick met twee ukeleles even buiten beschouwing gelaten. Een 'ik doe wat ik doe'-optreden van deze muzikaal ruwe bolster, maar mét pit.
Hierna was het wederom de beurt aan Wilbert de Joode die akoestisch freejazz-gitarist David Sackenäs had uitgenodigd om met hem het diepe in te gaan. Ondanks de zoek-tocht naar de positieve aspecten van dit optreden, heeft dit optreden toch geen sterke indruk achtergelaten. Daarvoor ontbrak het hoorbaar aan chemie en interactie tussen beiden en bleef het resultaat bij de som der delen.
De vijfde editie van het dOeK Festival werd volgens goed 'oud' gebruik afgesloten door een versie van Wolter Wierbos' Wollo's World met deze keer niemand minder dan compo-nist/arrangeur Steve Beresford, vanavond met piano en werktafel met zogenoemde low-grade electronics en kleine instrumenten. Beresford heeft een indrukwekkende cv en gaf in het verleden spraakmakende concerten met onder andere Misha Mengelberg, Han Bennink en Michael Vatcher. Met Jim Black op drums was het trio compleet. Deze drie rasimprovisatoren kennen het metier van de free jazz als hun broekzak en wisten er dan ook een prima concert van te maken. Beresford verstond de kunst om scepsis waar het electronische manipulaties betreft weg te spelen en overtuigde met adequaat en vak-kundig gebruik ervan. Black kleurde, ageerde, stimuleerde en creëerde met zijn muzikale persoonlijkheid mede het klankbeeld. Wolter spotte met oog en oor zijn medespelers en was alert om waar nodig in te springen met zijn growls en riffs, of 'sputterde' letterlijk mee of tegen om de spanning erin te houden. We moeten weer een jaar wachten om te zien en horen wat er dan weer uit de dOeKen wordt gedaan.
Klik hier voor een fotoverslag van deze concerten.(Anoniem, 20.6.05) - - [naar boven]
Lees verder in het archief...
|
|
|
|
Menupagina's:
Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.
|
|
