|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
 Enerverende Joshua Redman in Neerlands poptempel zondag 8 mei 2005, Paradiso, Amsterdam Zondagavond 8 mei concerteerde Joshua Redman met zijn Elastic Band in een zeer goed gevuld Paradiso. Redman, die tot voor kort behoorde tot de grote talenten – naast onder anderen Branford Marsalis en James Carter – van de moderne mainstream jazz, richt zich thans op groove-based, electric and funk jazz. Sinds hij in 2002 begon te spelen met keyboardspeler Sam Yahel en zijn saxen (sopraan en tenor) uitbreidde met elektronische versterking en diverse effectpedalen, nam hij afstand van de meer traditionele akoestische jazz. Onverminderd bleef zijn technische virtuositeit en improvisatievermogen. Naast Yahel, die zich omringd had met alle mogelijke keyboards (o.a. Rhodes, Korg en Clavinet) en Redman bestaat de formatie verder uit de furieus funky drummende Jeff Ballard en gitarist Jeff Parker. De groep speelde een bijna twee uur durende fascinerende set. Het repertoire bestond voornamelijk uit nummers van Yahel en Redman en was in het bijzonder geïnspireerd op de groove en funk van Maceo Parker en James Brown. De soli van Redman waren zowel op de tenor- als sopraansax enerzijds van een hoog technisch en jazzmatig gehalte en anderzijds zeer funky, met exacte, scherpe, gierende flageoletto-tonen en in de maagstreek voelende 'honken'. Hoewel hij zo nu en dan iets te overijverig met zijn technische apparatuur bezig was, was de toepassing van de elektronische mogelijkheden merendeels zeer relevant en een goede aanvulling op de zinderend swingende funky muziek. Drummer Jeff Ballard had met een stevige beat een groot aandeel in het gedreven soleren van Redman, Yahel en Parker. Hoewel de soli van gitarist Jeff Parker niet van eenzelfde virtuoos niveau waren als die van Redman en Yahel, werden ze gekenmerkt door een smaakvol bluesy gehalte. Ondanks het eerder vermelde soms wat ergerlijk gepiel aan zijn apparatuur, had Redman de energie om na een solo zo nu en dan stevig te staan swingen en straalde hij uit dat hij het erg naar zijn zin had in Neerlands poptempel. Ook het talrijke, enthousiaste publiek wist zijn presentatie en enerverende saxsoli zeer te waarderen. Het zorgde er bovendien voor dat de musici werden 'gedwongen' twee keer een toegift te geven. Jammer dat de geluidsbalans behoorlijk werd verstoord door overheersende bassen. Op veel poppodia een herhaald voorkomend verschijnsel. (Jacques Los, 19.5.05) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
