Courbois strooit met vijfkwartsmaten als snoepgoed
zondag 17 april 2005, Musis Sacrum, Arnhem

Op de afsluitende dag van het SPRNG Jazzfestival zette drummer Pierre Courbois zijn verjaardag (hij werd een week later 65) luister bij met een interessant concert met zijn Vijfkwarts Sextet, zo genoemd omdat alle gespeelde stukken rond die fascinerende oneven maatsoort waren opgebouwd. Als een suikeroom die zijn kleinkinderen snoep-zakken toestopt tracteerde hij het publiek op een variëteit aan lekkere composities. Courbois toonde overtuigend aan dat vijfkwarts kan swingen, ontregelen én ontroeren.
Zo kreeg de verveling deze middag geen kans. Ook het goed gedefinieerde geluidsbeeld zorgde voor optimaal muzikaal genot.

Zijn sextetcompanen stonden hem daarbij perfect terzijde. Bassist Nico Langenhuijsen leek op een welhaast telepathische wijze in contact te staan met de leider, zo innig sloten zijn soepele baspartijen Courbois' drumpatronen in de armen. Een andere oud-gediende, Willem Kühne, was 'onopvallend aanwezig' met zijn pianospel; soms rinkelend als een bel, soms introspectief, dan weer ouderwets swingend. Trombonist Ilja Reijngoud toonde eens te meer aan hoezeer hij zich heeft ontwikkeld op zijn instrument; hoe snel hij ook articuleert en met hoeveel power hij ook speelt, zijn spel is altijd warm van toon. En Toon de Gouw mag dan soms wat afwezig en weary overkomen, verzaken doet hij nimmer op zijn trompet. Saxofonist Mete Erker, die vrij recentelijk toetrad tot de groep, moet zijn draai in het Sextet nog vinden, maar hield zich deze middag kranig staande, om uiteindelijk helemaal in zijn element te komen met zelfverzekerd sopraansaxspel (in het Coltrane-achtige 'Lobelia', dat zijn wereldpremière beleefde).

Dat Pierre Courbois een unieke drummer én een talentrijke componist is, bewees hij met een enerverende setlist vol lekkernijen. Zoals het mooi aangezette, unisono geblazen thema van 'Balken And The Blues'. De stuwende swing van het up-tempo 'Insonorisé'. Het aparte, alle kanten uitmeanderende 'Révocation' - voorzover de componist zelf wist de enige ballade in vijfkwartsmaat - met boeiende wendingen en verrassende samenklanken. Het tijdens de watersnoodramp ontkiemde '1953', met impressionistisch mallet-slagwerk en driestemmig spelende blazers, dat via een riddle op de hihat overging in het snelle 'Pentangle'. Met een steeds terugkerende versnellende passage als lanceerinstallatie voor het soleerwerk. In het dynamische, meeslepende 'Unsquare Roots' (van zijn gelijknamige top-cd) strooide een ontketende Courbois vrijelijk met rolls en fills; de anderen konden hier met de billen bloot en moesten alle zeilen bijzetten in hun solo's. De meester zelf imponeerde op zijn mooi getunede, doorzichtige kit met een sterke solo: een uitgebalanceerde mix van pure kracht en melodieus drumwerk.

Klik

(Anoniem, 30.5.05) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.