Publiek kletst wat af bij druilerig Jimmy Halparin Quartet in Bussum
zondag 13 februari 2005, Langs de Lijn, Bussum

Eén van de laatste leerlingen van cool jazz-pianist Lennie Tristano is de thans 46-jarige Amerikaanse tenorsaxofonist Jimmy Halperin. Met de Duitse gitarist Alex Hagen, de Noorse bassist Thomas W. Anderson en onze eigen drummer John Engels vormt hij een uniek kwalitatief kwartet dat inmiddels, gedurende een drietal weken, door België, Duitsland en Nederland toert.

Axel Hagen, de feitelijke leider van het kwartet, is ook al zeer gefascineerd door de muziek van Tristano, getuige de uitgave van zijn cd's 'Our Trance' en 'Jonquil', met de altisten Marco Kegel resp. Lee Konitz. Zondagmiddag musiceerde het kwartet in de rustieke jazzclub (aan het plafond volgehangen met koperen koeken- en poffertjes-pannen) Langs de Lijn in Bussum.

Halperin, die een niet geringe staat van dienst heeft – hij speelde met o.a. Warne Marsh, Barry Harris, Peck Morrison, Sonny Dallas, Michael Moore en Albert Heath – is een virtuoos saxofonist die qua timing en harmonische kennis geen moeite heeft met het spelen van het merendeels op standards gebaseerde repertoire. Hij is een zeer melo-dieuze blazer, erg beïnvloed door tenorist Warne Marsh, met een fel, maar enigszins licht geluid.

Misschien kwam het door de desinteresse van een deel van de toehoorders, die zich in het bijzonder in de nabijheid van de bar hadden geposteerd en tot een hoog geluids-volume kwamen, dat het kwartet een wat matte indruk maakte. Het kwartet dat inderdaad in het Tristano-idioom speelde, verdient een beter en aandachtig luisterend publiek.

De vonken spatten er wel af bij de enkele duetten door good old drummer John Engels en Halperin. Engels zat Halperin stevig op de huid en joeg hem op tot welhaast Coltraneëske gierende tenorexploraties. Dat was even hevig genieten, en dat vooral dank zij zo'n oude rot als Engels, die dan toch maar bewees een fantastische drummer en swinger te zijn.

Gitarist Alex Hagen speelde een wel al te zeer bescheiden rol in het geheel. Zowel solistisch als begeleidend erg onopvallend. Daarbij had hij zijn versterker wel een streepje harder mogen zetten (bij de meeste gitaristen is dat overigens andersom). Hetzelfde gold ook voor bassist Thomas Anderson. Hij probeerde nog wel in duetten met Engels tot een aansprekende swingende synergie te komen, maar het bleef toch wat steken in de goede bedoelingen.

Helaas, een wat druilerig concert op een evenzo druilerige zondagmiddag.

(Jacques Los, 17.2.05) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.