Vrolijk requiem voor jazzband
Stranger Than Paranoia, dinsdag 28 december 2004, Paradox, Tilburg

Net zoals het gewone leven, kent ook een festival zijn vreugde en verdriet. Wat betreft dat laatste tekende dat de vierde festivalavond van Stranger Than Paranoia, dinsdag, in het Tilburgse jazzcafé Paradox.

Nederland en de wereld namen er afscheid van de Contraband, een veertienkoppig gezelschap rond componist/trombonist Willem van Manen. De Amsterdammer is toe aan zijn pensioengerechtigde leeftijd, heeft wat fysieke ongemakken en wil zijn leven verder vormgeven met uitsluitend componeren. Een requiem voor een jazzband derhalve, maar wel een van de vrolijke soort. Van treurnis was geen sprake. Integendeel, het orkest liet horen waarvoor het indertijd was opgericht: om het serieuze, conventionele oeuvre voor big band te doorbreken. Dat deed de Contraband met een handvol stukken, onderling totaal verschillend, maar verbonden door de kwaliteiten van Van Manen. Die componist schroomde niet een ballad naast een op reggae steunende compositie te laten voort-bestaan of intieme fluisterpassages naast marcherende bigbandmuziek. Gedurfde stijlen en een afwijkende, vreugdevolle aanpak: alleen bij de Contraband leven ze in alle logica naast elkaar. Hoewel de groep in Tilburg haar allerlaatste concert gaf, is er nog hoop. Een collectief van vier man uit het orkest gaat bezien of dit unieke gezelschap voor de jazzmuziek behouden kan blijven.

Stranger Than Paranoia keerde op eerder gezette schreden terug, door een pianotreffen tussen twee musici weer in de programmering te plaatsen. Uitgenodigd waren de jonge Fin Alexi Tuomarila en de éminence grise van de Belgische improvisatiemuziek, Fred van Hove. Tuomarila is vooral een denker in noten, Van Hove clustert ze in woeste vaart bijeen. Al in de jaren zestig was de Belg de wildebras van de Westeuropese pianisten, veertig jaar later heeft hij niet één concessie gedaan. Beiden begonnen met een solo-optreden, maar toen het echte treffen moest plaatsvinden, verliet het duo na een dik kwartier de pianokrukken. Doodjammer.

De avond werd besloten door Rumbata, ook al weer een (kleine) big band, die salsa-klanken koestert. Met musici uit onder meer Uruguay, de Cariben, Colombia, Cuba en Utrecht kregen de tien het publiek aanvankelijk niet in beweging, maar toen zangeres Beatriz Aguiar liet horen dat je met Spaanse gypsy-invloeden ook salsa kunt maken, raakten het hek van de dam en de stoelen aan de kant. En beleefde een uitbundig Paradox zijn tweede dansavond.

Dit artikel werd geschreven door Rinus van der Heijden en verscheen eerder in het Brabants Dagblad

(Anoniem, 31.12.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.