Strijkers en bezonkenheid openen 'Paranoia'
Stranger Than Paranoia, vrijdag 24 december 2004, Paradox, Tilburg

Charlie Parker in de jaren vijftig, Ornette Coleman twee decennia later en anno 2004 Paul van Kemenade. Het is toch niet zo vreemd dat ook de Tilburgse musicus en componist eens met strijkers in alle soorten en maten in de slag wil gaan? Dat gebeurde op kerst-avond tijdens de opening van het festival Stranger Than Paranoia. Het leverde een boeiend brok muziek op, waarin strijkinstrumenten voor een wezenlijke aanvulling zorgden in twee Van Kemenade-stukken en verder een eigen leven leidden met leden uit het Paul van Kemenade Quintet.

De twee Van Kemenade-composities, gespeeld door een strijkkwartet met musici van zijn kwintet, boeiden het meest. Daar is een eenvoudige verklaring voor. Beide waren op-nieuw gearrangeerd door Niko Langenhuijsen, een van de aartsvaders van het Tilburgse jazzmilieu. Langenhuijsen woont dan wel niet meer in Tilburg, maar hij kent het werk van zijn 'leerling' uiteraard als zijn broekzak. Dat en de bezonkenheid van een ouder wordende musicus/componist zorgde met name in 'Pleased To Meet You' voor een amalgaam van visies. Die werden door de violisten Pierre Blanchard, Herman van Haaren en Oene van Geel en door cellist Emile Visser over de altsaxofoon van Paul van Kemenade, de contra-bas van Wiro Mahieu en de percussie van Pieter Bast gespreid. Een uitverkocht Paradox raakte er doodstil van.

Dat herhaalde zich in 'Robbie', opnieuw voor strijkkwartet met weer Pieter Bast en Van Kemenade, maar nu met Niko Langenhuijsen op bas. Ook in dit opnieuw gearrangeerde stuk ging het niet alleen om de totaalklank, maar vooral om de details die de individuele musici inbouwden. Zo nam Herman van Haaren een solo over van altsaxofonist Van Kemenade, waarin hij diens lyrische strofen vertaalde naar zijn viool.

In de overige combinaties met strijkers ging de Franse violist Pierre Blanchard onder meer een Hot Club de France-duet aan met Langenhuijsen. Hun Django Reinhardt hommage in 'Minor Swing' en 'Nuages' was sprankelend en onderhoudend. Jammer was het dat het publiek kennelijk slechts uit was op swingmomenten en juist in de luisterstukken te weinig aandacht kon opbrengen. Er werd wat afgekletst, waarmee deze subtiel bedoelde set een rommelig karakter kreeg.

Het festival werd eerder op de avond geopend door het POW Ensemble van Luc Hout-kamp. De elektronische- en computerklanken van twee musici en een klankregisseur bedden die van een tapdanseres in. Dat betekende uitdijende klanklandschappen waarin de tapklanken vreemd genoeg vaak rustpunten waren. Bij een Fats Wallerstuk en Ellingtons 'It Don’t Mean A Thing' kon het publiek aanklampen om niet bedolven te raken onder de langzaam ineenzakkende elektronicabrij.

Dit artikel werd geschreven door Rinus van der Heijden en verscheen eerder in het Brabants Dagblad

(Anoniem, 31.12.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.