|
Draai om je oren Jazz en meer - Weblog |
|
||
|
| |||
   Michel Pilz Trio: goed doortimmerd, zonder brille maandag 8 november 2004, Jazzpower, Wilhelmina, Eindhoven Wat trekt muziekliefhebbers zo aan in de basklarinet? Het sonore, indringende geluid? Of is het het everlasting effect van de soms razendsnelle, met grote intervallen gespeelde, typische lijnen van Eric Dolphy? Wellicht gewoon een combinatie van beide. Michel Pilz, bekend van het gerenommeerde Globe Unity Orchestra, deed in zijn spel opvallend genoeg eerder denken aan een andere jazz-grootheid, John Coltrane. Ook qua geluid, dat naar dat van een saxofoon neigde. Af en toe crosste Pilz in een soort stream of consciousness over zijn kleppen en overstuurde hij met een schurende howl, maar hij kon ook helende klanken uit zijn klarinetbeker toveren. De composities kwamen uit de koker van Pilz zelf en van de Japanse trompettist Itaru Oki, die deel uitmaakt van Pilz' Parijse kwartet. De van Billie Holiday bekende ballad 'Don't Explain' vormde de uitzondering. Pilz blies zijn instrument hier warm en met veel lucht aan, en liet veel ruimte. Mede door de rustige begeleiding (spaarzame bas, kleurrijke brushes) kon het thema fraai worden geëxposeerd. Opvallend was de rol van de stoïcijns en intens spelende bassist Christian Ramond, die veel indruk maakte met zijn goed verzorgde, pure basgeluid. Zijn bassolo's - houtig en rauw, vloeiend én hoekig - deden denken aan het impressionisme van collega's als Reggie Workman en Lewis Worell van het New York Art Quartet. Terecht kreeg hij van Pilz de ruimte. Drummer Klaus Kugel mocht dan imponeren met multigelaagd nervy drumwerk, geken-merkt door uitbundig bekkengebruik en rollende roffels; hij timmerde het totaalgeluid af en toe behoorlijk dicht, zodat de bijdragen van Pilz en Ramond niet altijd even goed door-kwamen. Dat wreekte zich met name in de snellere vrije stukken. En de tuning van zijn drumstel (of beter gezegd het ontbreken ervan) was ook niet al te subtiel, een typisch geval van acquired taste zogezegd. Jammer dat het trio een wat in zichzelf gekeerde indruk maakte - er was nauwelijks communicatie met het publiek - waardoor zelfs een rustiger stuk als 'Tilly's Eyes' ondanks het breekbare gevoel toch bleef steken in een soort rationele afstandelijkheid. Klik hier voor een fotografische impressie van dit concert. (Anoniem, 10.12.04) - - [naar boven] Lees verder in het archief...
|
Archief
Artikelen Cd-recensies Concertrecensies Colofon Festivalverslagen Interviews Jazz in memoriams
Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken? |
