Laatste Bimhuisconcert aan de Oude Schans merkwaardig én gedenkwaardig
dinsdag 30 november 2004, Bimhuis, Amsterdam

In een uitverkocht Bimhuis werd een wel zeer nostalgisch laatste concert gegeven door talloze oudgedienden oftewel 'Bimmers' van het eerste uur. Ook bij de talrijke genodigden was er sprake van een welhaast ultiem reüniegevoel.

Het concert werd geopend door het nieuwe trio Blom/Dooyeweerd/Van Hemmen, waarin bassist Arnold Dooyeweerd – als oudgediende en sinds jaar en dag workshopleider in het Bimhuis – een stuwende en stimulerende rol speelde. Het trio speelde behoedzame, su-blieme, avant-garde kamerjazz. Vooral tenorist Jasper Blom zocht en vond weloverwogen, melodische lijnen, die gepaard gingen aan een merendeels zacht aangeblazen warm geluid. Sporadisch liet Blom zich verleiden tot masculien saxvertoon en een overmoedige, emotionele far out speelwijze. De zeer jonge drummer Flin van Hemmen wist zich staande te houden naast de twee routiniers. Hij mist echter nog de flair en het elan om een belangrijke stempel te drukken op de onvermijdelijke interactie in het trio. Het trio sloot af met een door Dooyeweerd gecomponeerd 'Requiem Oude Schans', dat door het voltallige publiek sfeervol en jazzy getimed werd meegezongen.

Aangezien Hans Dulfer verhinderd was, moest de programmering te elfder ure nog aan-gepast worden. Het bleek mogelijk 'oldtimer' trompettist Benny Bailey – geboren 1925 in Cleveland en thans woonachtig in Amsterdam – te strikken voor een set met pianist Rob van Bavel, bassist Arjen Gorter en drummer John Engels. Bailey heeft een geweldige staat van dienst achter zich. Hij heeft gespeeld met o.a. Dizzy Gillespie, Lionel Hampton, Eddie Harris, Eric Dolphy, Stan Getz en Kenny Clarke, en maakte talloze plaatopnamen op labels als Sonet, Freedom, Enja en Hot House. Hij is een zeer verdienstelijk bebop-georiënteerd trompettist en dat was in deze ad-hoc bezetting duidelijk te horen. Het repertoire – evident in zo'n context – bestond uit louter standards en evergreens als 'Bye Bye Black-bird' (in dit geval toepasselijk 'Bye Bye Bimhuis' genoemd) en 'Pennies From Heaven'. Zeker in laatstgenoemde standard was er bij Bailey nog een vonk van vroegere virtuo-siteit en inventiviteit te bespeuren. Andere pluspunten van dit toch ietwat obligate optreden waren het enthousiaste drumwerk van John Engels en Van Bavels avontuurlijke en geïnspireerde pianosolo in 'Bye Bye Blackbird'.

Na dit mainstream intermezzo konden we ons opmaken voor het volgende belangrijke concert. De 'Heavy Soul Inc.' musici - drummer Han Bennink, bassist Arjen Gorter en trombonist Wolter Wierbos - betraden het podium met in hun kielzog pianist Misha Mengelberg en good old Archie Shepp, tenorist/avant-gardist van het eerste uur. De confrontatie tussen Archie Shepp, thans min of meer spelend in de mainstream traditie, en ICP-ers Mengelberg en Bennink beloofde heel wat. Op het eerste gehoor werd de verwachting ook waar gemaakt. Han Bennink speelde of zijn leven ervan afhing en zweepte Shepp op tot verregaande exploraties van Herbie Nichols' bluesschema. Daarna was het wel zo'n beetje gebeurd. Het klikte niet zo erg tussen de pover piano spelende Mengelberg en de rest van de groep. Mengelberg leek zich geenszins te willen aanpassen aan Shepps exorbitante, blues-georiënteerde soli. Het blijkt toch dat Mengelberg uitsluitend functioneert binnen het ICP-concept. Na het door Wierbos dapper ingezette 'Caravan', met daaraan gekoppeld een voortreffelijke trombonesolo, wist Mengelberg door een inadequate begeleiding te bewerkstelligen dat Shepp er abrupt de brui aan gaf en na de afkondiging gezwind het podium verliet, Misha en co verbouwereerd achterlatend.

Aan het J.C. Tans Orchestra werd de eer gelaten de slotavond muzikaal af te sluiten. Een goede keus. Enerzijds omdat het orkest al sinds jaren niet meer op de podia te beluis-teren is en anderzijds omdat de muzikanten van het orkest hun sporen in het Bimhuis duidelijk hebben verdiend; mannen als Sean Bergin, Ernst Glerum, Boy Raaymakers, Han Bennink, Ab Baars en uiteraard Tans himself. De heel kleine bigband speelde het van eertijds bekende repertoire. De arrangementen werden misschien niet altijd superstrak uitgevoerd, de soli van Bergin, Raaymakers, Wierbos en (in dit geval pianist) Glerum waren daarentegen zeer de moeite waard. Erg opvallend en hevig swingend was Benninks bijdrage in het geheel. Terecht moest de groep terugkomen voor een toegift. Met J.C. Tans bescheiden hit 'Rum Reggae' werd het concert fraai afgesloten.

Een zowel merkwaardig als gedenkwaardig slotconcert in het inmiddels 'oude' Bimhuis, dat natuurlijk evident is voor de jazz en de 30-jarige jazzconcertpraktijk van de BIM.

(Jacques Los, 7.12.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.