Intensiteit, swing en dynamiek bij Monty Alexander

Pianist Monty Alexander wordt door critici nog wel eens versleten voor een zwakke kopie van Oscar Peterson. Tijdens zijn optreden op de tweede editie van het Laren Jazzfestival op vrijdag 3 september, liet hij nog eens horen hoe onterecht deze kwalificatie is.

Alexander was een van de sterren op het Larens Jazz Festival. Met drie optredens was hij – in de terminologie van North Sea Jazz - een artist in residence. Aankondiger Cees Schrama memoreerde het feit dat Alexander bijna dertig jaar geleden op ditzelfde podium al grote indruk had gemaakt met een geweldig trio, samen met John Clayton en Jeff Hamilton. Nu speelde Alexander met bassist Hassan Shakur en Frits Landesbergen. Een trio waar het speelplezier van afspatte.

Monty Alexander, inmiddels 60 jaar, heeft een lange carrière achter de rug, waarin hij met vele groten uit de jazz heeft gespeeld. In 1961 kwam hij met hulp van Duke Ellington op 17-jarige leeftijd vanuit geboorteland Jamaica naar de VS. Daar werd hij al snel geaccepteerd en gewaardeerd door de jazzmusici van die tijd, onder wie Miles Davis. Tijdens het concert bleek Alexander nog altijd in vorm. Onze landgenoot Frits Landes-
bergen, Nederlands beste vibrafonist, ontpopte zich als een geweldig slagwerker. Er zijn ongetwijfeld vele drummers die technisch gezien meer spektakel in huis hebben, maar voor Alexander bleek Landesbergen een perfecte drummer, die volledig op dezelfde golflengte communiceert. Bassist Hassan Shakur speelt al 25 jaar met Alexander en doet dat zichtbaar en hoorbaar nog altijd met veel enthousiasme en plezier. Shakur speelde met een geweldige souplesse en gevoel voor swing. Niet alleen wist hij met zijn vette geluid en perfecte timing de solo's van Alexander goed te ondersteunen, maar ook in zijn eigen solo's toverde hij enkele verrassende melodieën uit zijn kleine contrabas. Zo kwam in zijn solo op 'Two Bass Hit' de 'Rhapsody In Blue' van George Gershwin even voorbij.

Het trio van Alexander speelde met een ongeëvenaarde intensiteit, swing en dynamiek, waarbij de drie muzikanten elkaar feilloos aanvoelden. Technisch gezien was het allemaal dik in orde, maar de techniek stond in dienst van de muziek. In het publiek waren diverse toch zeer verdienstelijke pianisten te ontwaren, die ademloos toekeken hoe het nu echt moet. Op zijn laatste cd 'Rocksteady' keert Alexander samen met gitarist Ernest Ranglin terug naar de muziek uit zijn jeugd in Jamaica. Tijdens het optreden greep hij echter vooral terug naar standards uit het door hem geliefde jazzrepertoire voor piano, bas en drums-trio's. Tegen het eind van het concert liet hij nog wel even zijn Jamaicaanse roots doorschemeren met een jazzy interpretatie van de Bob Marley-klassieker 'No Woman, No Cry'. Vervolgens dacht hij te besluiten met 'S.K.J.', een blues van Milt Jackson. Maar het publiek liet hem nog niet gaan, dus speelde het trio een toegift waarin Alexander nog een verrassing in petto bleek te hebben: hij verruilde de piano voor een melodica. Hierop speelde hij een calypso-nummer en het publiek kwam uit de stoelen.

Tijdens de signeersessie na afloop vonden de cd's gretig aftrek. De sympathieke Alexander nam uitgebreid de tijd voor een praatje met de vele enthousiaste fans.

Binnenkort op Draai om je oren een interview met Monty Alexander.

Tekst en foto: Jaap van der Voet

(Erno Mijland, 12.9.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.