In memoriam Noble 'Thin Man' Watts (1926-2004)
In 1942 speelde tenorsaxofonist Illinois Jacquet - hij zat in de band van Lionel Hampton - in het nummer 'Flying Home' een furieus scheurende solo. Hiermee werd de basis gelegd voor de R&B-saxofoon. Het instrument werd erg populair en prominent in de swing- en bluesbands. In 1944, tijdens de eerste 'Jazz at the Philharmonic', produceerde Jacquet de definitieve honkers & screamers-stijl: korte licks, repeterende riffs, fraseren op één noot, een growl-sound en gieren in het hoogste register. Veelal zijn de solo's gebaseerd op het blues- of ritmeschema. De muziek werd vooral populair omdat het publiek na het einde van de Tweede Wereldoorlog behoefte had aan amusement, uitgaan en vooral dansen. Er was dus een grote vraag naar swingende dansmuziek. Talloze small combos ontstonden, bestaande uit een ritmesectie en één of meer blazers, waaronder in ieder geval één tenorsaxofonist. Die formaties werden toen jumpbands genoemd. Populaire bands in die tijd waren Louis Jordan's Tympany Five en Joe Liggins' Honeydrippers. De muziek werd uiteindelijk rhythm & blues (R&B) genoemd.
Noble 'Thin Man' Watts behoorde vooral tot de vijftiger jaren R&B tenorsax-honkers. De
in 1926 in Deland, Florida geboren Watts is weliswaar niet zó succesvol geweest als de vermaarde honkers - Big Jay McNeely, Sam 'The Man' Taylor, Red Prysock, Paul Williams, Frank Culley, Freddie Mitchell en Joe Houston - maar werd na zijn opleiding aan de A&M University wel direct gevraagd door de Griffin Brothers, een R&B top act van Dot Records. Noble Watts' ster begon te rijzen. In 1952 speelde hij in de toen bekende formatie van Paul 'Hucklebuck' Williams, met wie hij platen maakte voor het Jax-label. De Williams band was eveneens huisband in het tv-programma 'Showtime at the Apollo'. In dat programma begeleidde de band onder meer Dinah Washington, Amos Milburn en Ruth Brown. Noble Watts speelde al de tenorsaxsolo's. Op het Baton-label van Sol Rabinowitz had tenorist Buddy Tate een bescheiden hit gescoord met het nummer 'Fatback And Greens'. Rabino-witz was dus op zoek naar een nieuwe hit en zag in Noble Watts des-betreffend wel enige potentie. Van 1957 tot 1959 werden diverse nummers opgenomen, waaronder 'Hard Times', dat prompt in de top 40 terechtkwam.
Later maakte Watts met zijn band The Rhythm Sparks op andere kleine New Yorkse labels - Sir, Enjoy, Cub, Jell, Brunswick - nog enkele platen, die echter commercieel weinig succesvol waren. Bokser Sugar Ray Robinson was gedurende eind vijftiger en begin zestiger jaren zijn manager, maar kon niet voorkomen dat Watts enigszins in de vergetelheid raakte. Hoofdzakelijk speelde hij nog in begeleidingsorkesten van o.a. Jerry Lee Lewis, Buddy Holly, Chuck Berry en de Everly Brothers, en onregelmatig in New York met voornamelijk bluesgitaristen, zoals Jimmy Spruill, Larry Dale en Tarheel Slim. In 1987 maakte Watts zijn nauwelijks opgemerkte comeback met het album 'Return Of The Thin Man' op Bob Greenlee's King Snake-label. In 1993 maakte hij nog het album 'King Of The Boogie Sax'. Uiteindelijk is toch gebleken dat Noble Watts, hoe verdienstelijk ook, een achterhoedepositie innam in het peloton hardcore honkers & screamers.
(Jacques Los, 22.9.04) - - [naar boven]
Lees verder in het archief...
