North Sea Jazz impressies: Pat Metheny Trio / Branford Marsalis Quartet

In de PWA Zaal stond zaterdag 10 juli de Artist in Residence van vorig jaar: gitarist Pat Metheny. De laatste stukken van het trio met Christian McBride (bas) en Antonio Sanchez (drums) klonken als een klok en waren ruimschoots voldoende om intens te betreuren dat we niet het hele concert hebben meegemaakt. Frappant om te zien hoe Metheny moeiteloos overschakelde van intiem, clean spel naar smaakvolle trompetklanken, dankzij het midi-element op zijn gitaar. Hulde voor de man achter het mengpaneel voor zijn fantastische geluidsregistratie. Ook de lichtregie was sfeerverhogend. Een mogelijkheid om dit concert alsnog in zijn geheel te kunnen beluisteren dient zich wellicht later dit jaar aan, indien dit concert door de NPS zou worden uitgezonden.

De tweede dag van het North Sea Jazz Festival werd rond middernacht prima afgesloten met een in alle opzichten aangenaam concert van het Branford Marsalis Quartet. Opvallend was de alom aanwezige speelvreugde, die voor een prettige clubsfeer zorgde in de grote PWA Zaal. Het kwartet straalde positivisme uit en grote muzikale coherentie. Het heeft er alle schijn van dat hier een vriendenformatie speelt. Je hoort en ziet een hoog 'maatjesgehalte'; er werd gespeeld vanuit het hart en de interesse die de bandleden voor elkaars solo's hadden was niet geveinsd.

Marsalis' handelsmerk is toegankelijke, verstaanbare jazz, die het avontuur zeker niet schuwt. Het repertoire was zeer afwisselend. Up-tempo stukken werden gevolgd door sfeervolle ballads, hier en daar gelardeerd met wat free jazz-improvisaties. Zo was er een aangrijpende, bluesy uitvoering van de klassieker 'Gloomy Sunday'. En het door drummer Jeff 'Tain' Watts geschreven 'Vodville' (van zijn prima cd 'Bar Talk'), waarin een zeer levendige impressie werd gegeven van een rokerige saloon. Ritmeverschuivingen suggereerden de tred van benevelde cafégangers.

Pianist Joey Calderazzo heeft zich weer verder genesteld in het kwartet, dat na het overlijden van zijn voorganger Kenny Kirkland enige tijd in limbo was. Eric Revis leidde het concert met zijn robuuste basspel in goede banen. Watts leverde weer zijn tomeloze energieke aandeel en stal vele harten. De zeggingskracht van Branford Marsalis op tenor- en sopraansax is onomstreden, zijn verhaallijnen kleine juweeltjes. Net als zijn collega-rietblazer James Carter beschikt hij over zoveel techniek, dat hij zijn gedachten en gevoelens direct weet weer te geven in zijn spel. Meesterlijk.

Klik

(Anoniem, 30.7.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.