Roy Hargrove maakt met de RH Factor zijn naam niet waar

Vrijdagavond 9 april trad Roy Hargrove op voor een uitverkocht Paradiso. Hargrove heeft naam gemaakt als een trompettist die beter dan wie ook de spetterende jaren-vijftig hardbop à la Art Blakey en Miles Davis deed herleven. De RH Factor die in Paradiso op het podium stond was een grote band met een zeer intrigerende bezetting. Er waren twee toetsenisten, waarvan er één zich later in het concert manifesteerde als zangeres. Daarnaast waren er twee saxofonisten; uitstekende solisten allebei, maar voor de arrangementen en muziek nogal overbodig. Nog intrigerender was het feit dat er twee drummers waren. Dat had James Brown in zijn hoogtijdagen ook, dus dat beloofde veel goeds, maar de drummers bleken vrijwel het gehele concert exact hetzelfde te spelen! Vanaf het balkon gezien leverde dat een bijzonder beeld op, maar muzikaal gezien pakte het slecht uit. Daar waar de drummers wat moesten improviseren, met name bij de climaxen van trompet- en saxsolo's, werd de zaak volgemept en klonk de ritmesectie rommelig. Tip voor een journalist die Roy Hargrove interviewt over de RH Factor: vraag naar de reden van die dubbele bezetting. Waarschijnlijk zijn ze aan de band toegevoegd om mee te kunnen genieten van een leuk tripje naar Amsterdam.

De muziek die de RH Factor produceerde was helaas lang niet zo intrigerend als de bezetting. Het concert begon met een funknummer van Miles Davis ('In A Silent Way') en eindigde met George Clinton's 'We Got The Funk'. De overige nummers waren eigen stukken, maar desondanks kwam de band niet verder dan het reproduceren van Miles-funk (met solo's vol harmonische acrobatiek) en recht-toe-recht-aan, deels gezongen P-funk. De eigen composities waren erg zwak en de arrangementen noch de sound van de band had iets speciaals of nieuws. Een aantal leuke, meezingbare funkliedjes hadden in feite de simpele structuur van thema–solo's–thema. Daarbij werd bij aanvang van de sax-of trompetsolo een botte stijlbreuk gemaakt en werd een lekker gezongen funknummer plotsklaps omgezet in een zweverige funkgroove à la Miles Davis.

Het is jammer dat zo'n fabuleuze trompettist als Roy Hargrove (want dat bewees hij ook in dit concert weer te zijn) een uitdaging als het combineren van dansmuziek en jazz zo slecht weet aan te pakken. In plaats van simpelweg de muziek van Miles Davis te imiteren zou hij moeten proberen diens instelling als arrangeur en bandleider over te nemen. Dat wil zeggen: creëer op basis van de hippe dansmuziek een mooie, eigen sound, schrijf goeie nummers en etaleer daar bovenop je superieure vaardigheid als instrumentalist.

Foto:

(Anoniem, 16.4.04) - - [naar boven]

Lees verder in het archief...

Menupagina's:

Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'
Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie

Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.