Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 


No Can Do

Over No Can Do Niks dan goeds!

Het van oorsprong pianoloze kwartet No Can Do bestaat uit enkel sterspelers van de hedendaagse improscene: rietblazer Frans Vermeerssen, trombonist Wolter Wierbos, bassist Mischa Kool en drummer Arend Niks. Voor deze tour was de band uitgebreid met pianovirtuoos Guus Janssen. Vermeerssen en Niks leverden de blijmoedige composities die je van meet af aan positief stemden. Janssen droeg ook enkele composities bij. De musici toonden zich bijzonder geïnspireerd en gingen ervoor in het Jazzpower-concert, dat ze op 29 maart jl. gaven in Wilhelmina, Eindhoven.

Frans Vermeersen imponeerde met zijn volvet geluid en ongemaniëerde spel, krachtig en basaal. Wolter was weer eens in topvorm met geestverruimende solo's, zijn dempers altijd onder handbereik voor zijn vermaarde growls en wah-wah's. Het is altijd een genot om Arend Niks te horen, gesteld als ik ben op drummers die werk maken van het 'klankkleuren' van hun drumkit. Zo beschikt hij over fraai gedifferentieerde bekkens, die hij aangenaam kan laten 'zingen'. Samen met de groovy Mischa Kool op bas vormde hij de perfecte bodem waaruit alles tot wasdom kon komen. No Can Do: een energieke, enthousiaste formatie voor alle podia die eclectisch programmeren.

De opener 'Ween' maakte meteen duidelijk dat dit weer een memorabel concert zou worden. Het stuiterend-swingende, op aantrekkelijke thema's gebouwde, 'Bela' kende kwela-invloeden, fraai cimbalenwerk van Niks en een kort stemmig intermezzo door Wolter en Frans, waarna de boel weer vrolijk en energiek verder ging. De Niks-compositie 'Sunday' begon met een interessante, stevige improvisatie van Vermeerssen, waarna Wolter er nog een schepje bovenop deed door met 'stemverheffing' enthousiast zijn verhaal te doen. Een stuwende baspartij van Kool, verrassende tempowisselingen en een sterke melodielijn deden de rest. Dat Niks weet wat voicing is bewees hij met het intro van 'When Nothing Matters'. Fraai ingehouden trombonespel, een gloedvolle solo van Vermeerssen en een essentiële bijdrage van Guus Janssen, wiens pianoklanken neerkwamen als regendruppels op een verlaten weg in deze prachtige ballad. Humor was er in het 'Mengelbergiaanse', ondeugende 'Will Do' van Frans, waarin hij zijn nieuwe Cannonball-sax niet spaarde. Janssen opende solo in 'Omweg', met een impro van Wolter die ook vanavond weer energiek op zijn 'praatstoel' zat. 'Ground' (met pianospel als van een concertpianist) en 'Rjaarj' van Janssen pasten naadloos in dit programma en klonken alsof de band ze al jaren op het programma had staan. In het freefunky, bass-heavy 'Bumpy Dumpy' van Vermeerssen een (te) korte fraaie 'harmonische' solo van Arend, en Mischa die zich even losmaakte uit de achtergrond en van zich deed spreken. 'Go, Go, Go', doorgaans een aansporing voor een solist tijdens zijn improvisatie, was een lekker swingende hint voor de toehoorders dat het concert ten einde was.

Na afloop spoedde Guus Janssen zich snel huiswaarts, om de volgende dag naar New York te vliegen om aanwezig te zijn bij de uitvoering van zijn
'Concerto For Clarinet and Chamber Orchestra' op de prestigieuze Julliard School aldaar.

Klik hier voor een fotoimpressie van het concert.

Tekst: Cees & Maarten van de Ven
Foto: Cees van de Ven

(Anoniem, 10.4.04) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.