Draai om je oren
Jazz en meer - Weblog





 




Branford Marsalis Quartet - 'Braggtown' (Marsalis Music/Rounder, 2006)

Een van de hoogtepunten van het komende North Sea Jazz Festival wordt ongetwijfeld het concert dat het Branford Marsalis Quartet op zondagavond 13 juli in de Amazon-zaal zal geven. Deze groep is immers uitgegroeid tot een unit die zijn gelijke niet of nauwelijks kent in de huidige jazzwereld.

Het besluit te breken met platenmaatschappij Sony heeft Marsalis bepaald geen windeieren gelegd; zijn werk lijkt er alleen maar sterker op geworden. Met 'Braggtown' levert hij opnieuw een zeer gevarieerde proeve van bekwaamheid af. Niet in de laatste plaats omdat elke pion in dit kwartet - met naast Marsalis (op tenor- en sopraansax) pianist Joey Calderazzo, bassist Eric Revis en drummer Jeff 'Tain' Watts - onvervangbaar lijkt, als puzzelstukjes die samen een briljant beeld scheppen. Alle vier droegen ze dan ook composities aan voor deze cd.

Het album begint met 'Jack Baker', een rollercoaster, gebouwd op een even simpel als doeltreffende, repeterende Coltraneske tenorriff van Marsalis en het krachtig drijvende, erupterende drumwerk van Watts. Met het daaropvolgende 'Hope' verandert de sfeer volledig. Dit rubato stuk van Calderazzo ademt in alles schoonheid en rust, met hoofdrollen voor Marsalis op sopraansax en het introspectieve pianospel van de componist, die wijlen Kenny Kirkland met verve heeft vervangen en volledig tot wasdom is gekomen als man of his own. 'Fate', gebaseerd op een leitmotief uit Wagners 'Ring des Nibelungen', is ook al zo mooi, rustig voortkabbelend op een latin-achtig ritme. Met een prachtig heldere, open pianosolo van Calderazzo en Marsalis' bezwerende sopraan.

Watts' compositie 'Blakzilla' is een sterk uptempo nummer, waarin de drummer samen met Revis het paard voor de wagen vormt dat de vaart er stevig in houdt. Marsalis en Calderazzo leveren geïnspireerde solo's, waarna Watts nog maar eens aantoont waarom hij een van de beste jazzdrummers is van dit moment. Een brok dynamiet. Marsalis-volgers wisten al dat de man ook klassieke muziek heeft opgenomen. Zo gek is het dus niet dat we Henry Purcells meesterlijke 'O Solitude' hier horen, in een versie die de muzikale perfectie angstaanjagend dicht benadert. Zelden zal de eenzaamheid met zoveel gevoel zijn bezongen als door Marsalis' tenorsax, waarvan hij de klank - ondanks de hogere registers waarin hij speelt - prachtig rond weet te houden.

'Sir Roderick, The Aloof', genoemd naar road manager Roderick Ward, is als een mooi schilderij, ritmisch vrij vloeiend en met veel verbeeldingskracht neergezet. Een groeibriljant. De cd wordt afgesloten met 'Black Elk Speaks', een intens programmatisch impro-stuk, dat Reeves schreef met de woorden van een shaman van de Oglala Sioux-indianen in gedachten, een commentaar op de afslachting van zijn volk: "Today is a beautiful day to die". Ruim 14 minuten boeiend verklankte onderhuidse woede, dreiging en onrust, waarmee deze cd - wat ondergetekende betreft Branfords beste tot nu toe - wordt afgesloten.

Meer zien?
Op de
MySpace-pagina van Branford Marsalis kun je van dit album de track 'Sir Roderick, The Aloof' beluisteren.

(Maarten van de Ven, 17.5.08) - - [naar boven]


Lees verder in het archief...








Menupagina's:




Cd van het moment:
Sylvie Courvoisier - 'Chimaera'

Klik op de hoes om een track te beluisteren en voor meer informatie





Nieuws, tips, suggesties, adverteren, meewerken?
Mail de redactie.